Από τα πιο γνωστά σύμβολα, έχει χρησιμοποιηθεί από εκατομμύρια ανθρώπους ακόμη και για εμπορικούς ή στυλιστικούς λόγους. Μπορεί να το δει κανείς χαραγμένο από μπρελόκ και δαχτυλίδια εως στάμπες σε μπλούζες. Όπως όλα τα σύμβολα, γοητεύει το ασυνείδητό μας και ασκεί μυστηριώδη έλξη σε άτομα διαφορετικής εθνικότητας, φυλής ηλικίας και φύλου. Απεικονίζει την ισορροπία δυνάμεων μεταξύ Καλού και Κακού, όμως αυτή είναι η επιφανειακή εκδοχή. Στην πραγματικότητα, απεικονίζει ολόκληρη την κινέζικη σκέψη σχετικά με την κοσμογονία, την ζωή και τον θάνατο, την δύναμη και τον φόβο, το σκοτάδι και το φως. Πρόκειται για τους δύο αντίθετους μα συμπληρωματικούς πόλους της φύσης.
Το Γιανγκ είναι το λευκό και ευθύνεται για την πρωτοβουλία, την επιθετικότητα, την δημιουργικότητα, την αρσενική ισχύ, τον Ουρανό, το φως, τα συναισθήματα, την τόλμη, την φωτιά, το θερμό και το σκληρό.
Το Γιν είναι το μαύρο κομμάτι του συμβόλου και ευθύνεται για το σκοτάδι, την παθητικότητα, την ακινησία, το θηλυκό στοιχείο, την απουσία ζωής, την σελήνη,την νύχτα, το ψύχος, το αδύναμο, το απαλό, τα ύπουλα συναισθήματα.
Οι δύο μορφές ενέργειας συνιστούν την ίδια την πραγματικότητα, ανεξαρτήτως μορφής, πέρα απ’ τον δυισμό τον ίδιο. Το μαύρο και το λευκό είναι δύο καταστάσεις που η μια διαδέχεται την άλλη για να υπάρχει ένας κόσμος πολλών αποχρώσεων. Η συνεχής κίνηση των χρωμάτων δημιουργεί πολλές ενδιάμεσες καταστάσεις που κάνουν τον κόσμο περίπλοκο αλλά και πλήρη.
Εν τέλει επιβεβαιώνει ότι το μόνο σταθερό πράγμα είναι η αστάθεια. Μόνο έτσι όμως υπάρχει και εξέλιξη.
Το Γιν είναι το μαύρο κομμάτι του συμβόλου και ευθύνεται για το σκοτάδι, την παθητικότητα, την ακινησία, το θηλυκό στοιχείο, την απουσία ζωής, την σελήνη,την νύχτα, το ψύχος, το αδύναμο, το απαλό, τα ύπουλα συναισθήματα.
Οι δύο μορφές ενέργειας συνιστούν την ίδια την πραγματικότητα, ανεξαρτήτως μορφής, πέρα απ’ τον δυισμό τον ίδιο. Το μαύρο και το λευκό είναι δύο καταστάσεις που η μια διαδέχεται την άλλη για να υπάρχει ένας κόσμος πολλών αποχρώσεων. Η συνεχής κίνηση των χρωμάτων δημιουργεί πολλές ενδιάμεσες καταστάσεις που κάνουν τον κόσμο περίπλοκο αλλά και πλήρη.
Εν τέλει επιβεβαιώνει ότι το μόνο σταθερό πράγμα είναι η αστάθεια. Μόνο έτσι όμως υπάρχει και εξέλιξη.